Nosologie und Therapie der chirurgischen Krankheiten in Verbindung mit der Beschreibung der chirurgischen Operationen oder gesammte ausführliche Chirurgie für practische Ärzte und Wundärzte […] Fünfter Band. Erste Abtheilung

Opis dokumentu

Nosologie und Therapie der chirurgischen Krankheiten… (Getynga, 1854) - pierwsza część piątego tomu specjalistycznej publikacji medycznej, której tematyka dotyczy nozologii i terapii chorób wymagających interwencji chirurgicznych, w opracowaniu niemieckiego anatoma, chirurga i okulisty, redaktora i autora medycznych książek specjalistycznych, profesora chirurgii w Getyndze Konrada Johanna Martina Langenbecka (1776-1851). Piąty tom koncentruje się na nowotworach, znanych ludzkości już od tysięcy lat. Jednymi z najwcześniejszych dowodów na istnienie raka są kości należące do zmumifikowanych ciał, pochodzące ze starożytnego Egiptu. Destrukcyjne zmiany występujące w ich strukturze świadczyły o istnieniu raka. Wraz z nimi odnaleziono zapisy w papirusowych manuskryptach dotyczących chirurgii, odnoszące się do tego stanu chorobowego. Opisywały one 8 przypadków guzów lub wrzodów występujących na piersiach. Ponadto, informowano, że nie ma skutecznej metody leczenia tej przypadłości. Pomimo to, że nie pojawia się w nich słowo „rak”, najstarsze określenia tej choroby sięgają 3 tysięcy lat p.n.e. Sformułowanie „nowotwór” po raz pierwszy zostało użyte przez Hipokratesa, greckiego lekarza, ojca medycyny, który wraz ze swymi uczniami badał wrzody występująca na ludzkich narządach. Szczególnym studium choroby była kobieca pierś, na której lekarze obserwowali guzy, które wbiły się w ciało jak kraby w piasek, pancerze z białą tkanką o słabej perfuzji krwi. Temu co zaobserwowali nadali nazwę Karkinos. Stworzyli dla tej choroby określenie- rak, które współcześnie można odnaleźć w prawie wszystkich językach. Około 30 roku n.e. Celsus skończył opracowanie rzymskiej encyklopedii wiedzy medycznej. W dziele De medicina libri octo możemy znaleźć wiele wzmianek na temat leczenia raka żrącymi maściami, czy też usuwając go chirurgicznie. Pod koniec II wieku n.e. Galen, rzymski lekarz użył słowa „oncos”, by scharakteryzować guz. Teoria humoralna, według której rak powstawał na skutek nadprodukcji w organizmie czarnej żółci, której lokalne zagęszczenie często występowało na twarzy, wargach i sutkach , obowiązywała aż do końca XV wieku. Galen głosił, że wszystkie choroby są spowodowane przez brak równowagi w ciele i duszy. Dzisiaj słowo „Oncos” stanowi korzenie dla dziedziny nauki jaką jest onkologia. Publikacja przeznaczona została dla praktykujących lekarzy i chirurgów.