Die Fahne der Verfolgten

Opis dokumentu

Die Fahne der Verfolgten - nazistowska poezja Baldura von Schiracha (1907-1974) ówczesnego „przywódcy młodzieży”, (niem. Reichsjungendführer), który odpowiadał randze SS-Reichsführera. Zbiór zawiera pięćdziesiąt wierszy i dedykowany jest Adolfowi Hitlerowi (1889-1945). Baldur von Schirach urodził się 9 maja 1907 roku w Weimarze. Pochodził z bogatej rodziny, a jego przodkowie po stronie matki mieli korzenie amerykańskie. Dlatego też biegle posługiwał się nie tylko językiem niemieckim, ale i angielskim, którego uczyła go matka. W 1925 roku wstąpił do NSDAP. W 1929 roku rozpoczął działalność na stanowisku przywódcy związku młodych socjalistów. Szybko awansował, działając przede wszystkim w ugrupowaniach skupiających młodzież. W 1931 roku otrzymał stopień „przywódcy młodzieży”, Reichsjungendführera. W 1933 roku został mianowany przywódcą Hitlerjugend. W tym samym roku nadano mu rangę Gruppenführera w szeregach SA. Baldur von Schirach szybko stał się idolem niemieckiej młodzieży, będąc wzorem do naśladowania dla młodych Niemców. W 1940 roku Schirach wstąpił do armii niemieckiej i brał udział w kampanii francuskiej. W tym samym roku pozbawiono go przywództwa Hitlerjugend. W zamian za to Adolf Hitler mianował go na mniej znaczące stanowisko Gauleitera Wiednia (funkcję tę pełnił do końca wojny). Schirach był odpowiedzialny za wysłanie 185 tys. Żydów z Wiednia do obozów koncentracyjnych. W przemówieniu 15 września 1942 określił deportacje Żydów jako „wkład do kultury europejskiej”. Później jednak krytykował warunki deportacji Żydów i postulował „umiarkowane traktowanie” mieszkańców Europy Wschodniej. Jako Gauleiter nigdy otwarcie nie przeciwstawił się polityce eksterminacji, głównie przed obawą o swoją pozycję w partii i piastowane stanowisko. Ponadto do końca darzył swoim szczerym poparciem organizację Hitlerjugend, której był pierwszym przywódcą. W 1945 roku pod przybranym nazwiskiem Richard Falk udał się do Schwarzu w Tyrolu, gdzie nierozpoznany pracował jako tłumacz w dyplomatycznej placówce amerykańskiej. Dodatkowo zajmował się działalnością pisarską 5 czerwca 1945 roku niespodziewanie (jako von Schirach oficjalnie był uważany za zmarłego) ujawnił swoją prawdziwą tożsamość i poddał się aliantom zachodnim. Jako powód podał „możliwość odpowiadania przed sądem międzynarodowym” i osądzenia swojej winy. Zmotywowały go do tego względy ambicjonalne, a przede wszystkim fakt oskarżenia organizacji Hitlerjugend, na czele której powinien stanąć, i uznał, że on ponosi odpowiedzialność za jej działalność. Sądzony podczas procesów przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, ostatecznie uniknął kary śmierci, a w jego sprawie zasądzono jeden z najwyższych wyroków - 20 lat więzienia (za „zbrodnie przeciw pokojowi” oraz „zbrodnie przeciw ludzkości”). Wyrok odbył w więzieniu w Spandau. W 1966 roku odzyskał wolność Rok później wydał swoje wspomnienia „Ich glaubte an Hitler” (pol.”Wierzyłem w Hitlera”). Zmarł 8 sierpnia 1974 roku w niemieckim Kröv.